Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!

Μίλτου Σαχτούρη, Το ψωμί

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ο υ ρ α ν ό Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!

πηγή: Σαχτούρης, Μ. (1996). Ποιήματα (1945-1971). Αθήνα: Κέδρος.

Το συμφωνήσαμε όλοι, μικροί μεγάλοι, πως η προσφορά στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη είναι ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού. Κι ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του Συλλόγου Αλ. Δελμούζος για συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. Έτσι όπως στο ποίημα του Σαχτούρη που "... ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω ...".

Όμως, οι μαθητές της Τετάρτης μάς πήγαν ακόμα παραπέρα. Θέλησαν να συνοδεύσουν την προσφορά με σκέψεις, λόγια και σύμβολα ανοίγοντας έτσι μια ζεστή αγκαλιά που μόνο ο "λόγος" μπορεί να ανοίξει. Έτσι όπως στο ποίημα του Σαχτούρη που "... ένα παιδί έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό ...".

Γιατί τα όρια της γλώσσας των παιδιών είναι τα όρια ... του απέραντου κόσμου τους, που δεν γνωρίζει στερεότυπα και διακρίσεις.