Για την αγάπη της ελληνικής γλώσσας

... Ο μικρός Ιάκωβος ήταν κάτοικος της πόλης της Θύμησης. Το ανήσυχο πνεύμα του δεν ηρεμούσε ποτέ και προσπαθούσε να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να ανοίξει τη μεγάλη πύλη της πόλης της Λησμονιάς. Ώρες ατελείωτες ο μικρός Ιάκωβος, καθισμένος στο μικρό δεντράκι της αυλής του σκεφτόταν τη μέρα που θα άνοιγε η πόρτα και όλοι οι άνθρωποι θα ήταν μονοιασμένοι και αγαπημένοι. Πιστός του φίλος στα απέραντα ταξίδια του μυαλού του ήταν ο Χρυσαφένιος, το μικρό αστεράκι που του φώτιζε και τις πιο πολλές του σκέψεις. Το ένιωθε τόσο κοντά του που πολλές φορές συνομιλούσε μαζί του ...

Την αγαπάμε και την τιμούμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σταματούμε κάθε δραστηριότητα στο σχολείο και χανόμαστε στη θάλασσα των λέξεών της, γιατί μπορεί να εκφράζει τις σκέψεις του μικρού Ιάκωβου ...

... λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα ...

γιατί μπορεί να εκφράζει τους στίχους του Σεφέρη ... και μαζί με αυτούς κι έναν ολόκληρο λαό.