Ιστορία 4η: Ένα ξαφνικό μπουρίνι!!!
Πηγή φωτό: displate.com
Ένα ξαφνικό μπουρίνι!!!
Από πολύ μικρή ηλικία είχα καταλάβει ότι η μεγάλη μου αγάπη, ήταν, είναι και θα είναι η θάλασσα. Την λάτρευα όπως και να ήταν˙ Με μπουρίνι, με μπουνάτσα, με θύελλα, με νηνεμία.
Λόγω της αγάπης μου αυτής ασχολήθηκα από το δημοτικό ακόμα (Β Δημοτικού) με το άθλημα της ιστιοπλοΐας. Έζησα ωραίες περιπέτειες και απέκτησα πολλές εμπειρίες που με βοήθησαν πολύ στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου!
Μία από τις περιπέτειες που θυμάμαι έντονα είναι η εξής: Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και μαζί με τον αδερφό μου, αποφασίσαμε να πάρουμε τα σκάφη μας και να βγούμε για προπόνηση. Ετοιμαζόμασταν τότε για το πανελλήνιο πρωτάθλημα και η κάθε προπόνηση μετρούσε.
Κατεβήκαμε οι δυο μας στην παραλία και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα σκάφη μας. Όταν κάναμε και τους τελευταίους ελέγχους ανοιχτήκαμε στη θάλασσα. Αχ!!! η θάλασσα!!! Εκείνη την ημέρα ήταν υπέροχη˙ ακύμαντη, αρυτίδωτη, γαλήνια με ένα στεριανό αέρα ίσα-ίσα να σου φουσκώνει το πανί. Μαζί με το σκάφος πάντα ταξίδευε και το μυαλό μου. Γαλήνευα και ξεχνούσα όλα τα προβλήματα της ηλικίας μου.
Ξαφνικά όμως ο ορίζοντας άρχισε να μαυρίζει και το σκάφους να κλυδωνίζεται χωρίς να υπάρχει έντονο κύμα. Αποφασίσαμε με τον αδερφό μου ότι έπρεπε να γυρίσουμε στη στεριά γιατί ένα μπουρίνι ξαφνικό μας πλησίαζε. Εκείνος λόγω του σώματός του - επειδή ήταν πιο μεγάλος - πρόλαβε και βγήκε στη στεριά. Όχι όμως και εγώ.
Ο ισχυρός άνεμος «άρπαξε» το σκάφος μου και το παρέσυρε στα βαθιά. Στην αρχή σκίστηκε το πανί, έπειτα έσπασε το άλμπουρο και στο τέλος ένα δυνατό κύμα διέλυσε το τιμόνι και την καρίνα μου.
Είχα καθίσει στη μέση του σκάφους, ταραγμένη αλλά όχι φοβισμένη, γιατί σκεφτόμουν ότι τη θάλασσα την αγαπώ και ότι δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Επίσης δεν φοβήθηκα γιατί ο καιρός δεν με πήγαινε προς την Εύβοια αλλά προς τον Σχοινιά και έβλεπα πάντα στα αριστερά μου στεριά. Και γιατί ο αδερφός μου σίγουρα κάποιον θα ενημέρωνε.
Και έτσι και έγινε!!! Τηλεφώνησε στον πατέρα μας που είχε υπηρεσία εκείνη την ημέρα στο λιμεναρχείο και ήρθαν με το σκάφος του λιμενικού και με ρυμούλκησαν.
Μέχρι να βγούμε στη στεριά το μπουρίνι είχε περάσει. Η αγαπημένη μου θάλασσα ήταν και πάλι ακύμαντη, αρυτίδωτη.
Αυτό που έμαθα εκείνη την ημέρα, ήταν πως τη θάλασσα πρέπει να την αγαπάς και να τη σέβεσαι. Να μην τη φοβάσαι γιατί έτσι μόνο δεν θα σε πληγώσει ποτέ!!!
