Ο καλύτερός μου φίλος για πάντα!

«Λυπάμαι που δεν βρήκαμε τον μπαμπά σου και λυπάμαι που δεν καταφέραμε να παίξουμε, όταν όμως έρθεις στο Βερολίνο, θα το κάνουμε. Και θα σου γνωρίσω τους φίλους μου», είπε ο Bruno. Κοίταξε κάτω κι έκανε κάτι που δεν ήταν του χαρακτήρα του: έπιασε το λεπτοκαμωμένο χέρι του Shmuel και το έσφιξε γερά. Εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, Shmuel», είπε. «Ο καλύτερός μου φίλος για πάντα». (απόσπασμα από το βιβλίο Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα, John Boyne)

Κι ήταν αυτά τα λόγια που έγιναν αφετηρία στον φετινό εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, εμείς, οι μαθητές της έκτης τάξης, να ξεκινήσουμε ένα ξεχωριστό ταξίδι...

Πρώτα αποτυπώσαμε στο χαρτί, πάνω στο κόκκινο κορδελάκι, την επιθυμία μας για Ειρήνη. Κι ύστερα δημιουργήσαμε τον δικό μας «φράχτη» και ακουμπώντας τα χέρια μας στο συρματόπλεγμα αποτυπώσαμε ξανά τη δική μας υπόσχεση για έναν κόσμο καλύτερο. Κι ομορφύναμε τον φράχτη με μικρά μηνύματα ελπίδας: "Η ειρήνη κάνει τα παιδιά να γελούν" , "Η ειρήνη μοιάζει με τον ήλιο που λάμπει για όλους", "Μπορεί να είμαστε σε διαφορετικές πλευρές, αλλά οι καρδιές μας χτυπούν μαζί"...

Κι ύστερα καθίσαμε ο ένας απέναντι από τον άλλο, με τον φράχτη ανάμεσά μας, χωρίς να ξέρουμε αν είμαστε ο Bruno ή ο Shmuel. Άλλωστε δεν είχε και τόση σημασία ... Αναζητήσαμε τον "μυστικό μας φίλο" από την απέναντι πλευρά. Για να του γράψουμε κρυφά λόγια φιλίας και αλληλεγγύης. Κι όταν καθένας μας διάβασε το μήνυμα που είχε γράψει γι΄αυτόν ο μυστικός του φίλος, τότε ο φράχτης έγινε ακόμα πιο όμορφος και μεταμορφώθηκε κι αντί να μας χωρίζει απάλυνε τη μοναξιά της απόστασης. Και νιώσαμε τότε όλοι το αίσθημα του "μαζί" και  ανακαλύψαμε πως, πέρα από κάθε φράχτη, πέρα από κάθε διαχωρισμό η ανθρωπιά μπορεί να μας ενώσει.

«Εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, Shmuel. Ο καλύτερός μου φίλος για πάντα»...